Άρθρο της εφημερίδας Guardian: Γιατί πρέπει να επιστρέψουμε τα Γλυπτά...

Υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα και όχι μόνο αναφέρει σε άρθρο του στον Guardian, ο αρθρογράφος Τζόναθαν Γκλένι. 

Τονίζει ότι οι φτωχές χώρες από τις οποίες έχουν αφαιρεθεί έργα τέχνης είναι πολύ απασχολημένες με άλλα πιο επείγοντα θέματα, αλλά έχουν πολλά να κερδίσουν από μια επιστροφή των έργων τους. 

Ιδιαίτερη μνεία κάνει στα Γλυπτά του Παρθενώνα γράφοντας πως η Ελλάδα θέλει δικαιολογημένα την επιστροφή τους, αφού οι συνθήκες κάτω από τις οποίες τα έδωσε στους Βρετανούς η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν έχουν καμία θέση στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις και αντιθέτως τις υπονομεύουν. 

Ο Γκλένι επισημαίνει ότι οι αρχαιότητες πρέπει να επιστραφούν για δύο λόγους: Κατ 'αρχάς, για αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Όπως σημειώνει, τα μουσεία της Βρετανίας με δόσεις συλλογικής μυωπίας δεν θεωρούνται αποθήκες κλοπιμαίων αλλά παρουσιάζονται ότι αναζητούν αυτά τα έργα για το καλό της ανθρωπότητας. 

Ο δεύτερος λόγος είναι κατά τον ίδιο, πιο καθοριστικός. «Περπατώντας σε ένα μουσείο του Λονδίνου με συναδέλφους από αναπτυσσόμενες χώρες, σκεφτόμουν ότι είναι μία υπενθύμιση του τεράστιου προνομίου του να έχεις πρόσβαση σε τόσο μεγάλο κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας, για να μάθεις από αυτό. Αυτό που μπορούν να δουν οι Λονδρέζοι και όσοι επισκέπτονται την πόλη, είναι για τους περισσότερους διαθέσιμο μόνο σε βιβλία... «Γιατί θα πρέπει οι Βρετανοί να έχουν το προνόμιο να βλέπουν τους θησαυρούς του κόσμου; Δεν είναι καιρός να αναπτυχθούν δημιουργικοί τρόποι για να διασφαλιστεί ότι όλα τα παιδιά μπορούν να μάθουν ό,τι και τα παιδιά στη Βρετανία, που περιπλανούνται στα μουσεία βαριεστημένα και κολλάνε τσίχλες πάνω σε αρχαία γλυπτά;» 

 Και συνεχίζει τονίζοντας ότι «μερικοί θα επισημάνουν τις οικονομικές απώλειες για τα μουσεία και τα έξοδα για τη μεταστέγαση τους. Αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια, τα έργα αυτά είναι πολύτιμα, και θα πρέπει να επιστραφούν. «Ας είμαστε γενναιόδωροι για μια φορά, και ας συμμετάσχουμε στην ανακατανομή του πολιτιστικού πλούτου από μια θέση ηθικής ακεραιότητας», καταλήγει ο Τζόναθαν Γκλένι.